जीवन कहिलेकाहीँ कठिन मोडहरू लिएर अघि बढ्छ। कहिले सफलता, कहिले असफलता, तैपनि संघर्ष गर्न नछोड्ने व्यक्तिहरू नै इतिहास रच्ने हुन्। पाणिनी गाउँपालिका-५, गहत्यारका थानेश्वर भट्टराईको जीवन यात्रा यस्तै कहानिको एक अनुपम उदाहरण हो।
२०३६ साल पौष ४ गते धर्मराज भट्टराई र पार्वता भट्टराईको कोखबाट जन्मिएका थानेश्वर, पाँच दाजुभाइमध्येका एक हुन् । प्रारम्भिक शिक्षा भानु मावि अमिलेखोलाबाट सुरु गरेका उनले श्रीकृष्ण मावि मैदानबाट २०५४ सालमा एसएलसी उत्तीर्ण गरे। २०५६ सालमा उनले तत्कालिन हरिहर उच्च माविबाट संस्कृत विषय अध्ययन गरे । उच्च शिक्षा हासिल गर्ने चाहना थियो, तर जीवनको कठोर यथार्थले उनलाई अर्कै बाटोमा डोर्यायो। २०५८ सालमा उनले डकर्मी र सिकर्मी काम सुरु गरे।
जीवनको कठिन मोड: विदेशको कठोर भूमि
तर, सपना र वास्तविकताको बीचमा धेरै फरक थियो। डकर्मीको काममा खासै सम्भावना नदेखेपछि २०५९ सालमा उनी विदेशी भूमिमा भाग्य खोज्न दुबई हानिए। त्यो नयाँ भूमि उनीका लागि चुनौतीहरूले भरिएको थियो। कडा घाम, अनौठो परिवेश, र अज्ञात भविष्य—यिनै सबैको सामना गर्दै उनले होटल क्षेत्रमा काम गर्न थाले। किचनको गर्मीमा पसिना चुहाउँदै उनले आफ्नो जीवनको नयाँ यात्रा सुरु गरे।
वर्षौंसम्म उनले निरन्तर मिहिनेत गरे। २०६२ सालमा पहिलो पटक नेपाल फर्किंदा, उनले देशको माया झनै गाढा अनुभव गरे। तर, परिस्थिति त्यस्तो थिएन कि उनी स्थायी रूपमा बस्न सकून्। त्यसैले पुनः विदेश जाने क्रम चलिरह्यो।
यसै दौरान, २०६५ सालमा उनले पाणिनी-८ की राधा बन्जाडेसँग विवाह गरे। तर, उनीहरूको दाम्पत्य जीवन लामो समय अलगावमा बित्यो, किनकि थानेश्वर जीविकोपार्जनका लागि फेरि विदेश जान बाध्य भए।
सम्भावनाको खोजी: नेपाल फर्केपछि संघर्ष र सफलता
२०६९ सालमा उनले आफ्नो लामो विदेश यात्रालाई बिट मार्ने निर्णय गरे। अब देशमै केही गर्नुपर्छ भन्ने सोचसहित उनले चितवनमा होटल व्यवसाय सुरु गरे। सुरुवातमा कठिनाइ आए, तर उनको मिहिनेतले रंग ल्यायो।
तर, २०७२ को विनाशकारी भूकम्पले उनलाई ठूलो निर्णय लिन बाध्य बनायो। उनले चितवनको होटल बेचेर अर्घाखाँची फर्किने योजना बनाए। गाउँ फर्किनु भनेको जीवनलाई फेरि नयाँ मोड दिनु थियो।
तर, जीवन फेरि परीक्षा लिने पक्षमा थियो। २०७३ सालमा उनलाई नशासम्बन्धी समस्याले गम्भीर रूपमा असर गर्यो। झण्डै एक वर्षसम्म उपचारमै बितेपछि मात्र उनी पुनः उठ्न सके।
‘खाजा घरको दाइ’—गाउँको प्रेरणादायी पात्र
२०७४ सालमा, जब स्थानीय तहको पुनर्संरचना सुरु भयो, उनले दुर्गाफाँटमा होटल व्यवसाय सुरु गरे। ‘पाणिनी खाजा घर’ नाम दिएर सुरु गरिएको सानो व्यवसायले उनलाई पुनः नयाँ परिचय दिलायो—गाउँमा उनलाई ‘खाजा घरको दाइ’ भनेर चिन्न थालियो।
उनले व्यवसाय मात्र होइन, कृषि क्षेत्रमा पनि हात हाले। “पहिले सबै जानिएन, बाध्य भएर विदेश जानुपर्यो। तर अहिले मिहिनेत गरे देशमै सम्भावना छ। मेरो व्यवसाय राम्रो छ, म सन्तुष्ट छु,” उनी भन्छन्।
थानेश्वर भट्टराईजस्ता युवाहरू, जो संघर्षको कठोर बाटो हुँदै सफलता पक्रिन सफल हुन्छन्, उनीहरू देशका असली सम्भावना हुन्। उनका हरेक पाइला प्रेरणादायी छन्—एक व्यक्तिले चाह्यो भने आफ्नो सपना आफ्नै माटोमा पूरा गर्न सक्छ।
आज, दुई छोरीका पिता थानेश्वर, केवल व्यवसायिक रूपमा सफल छैनन्, उनी आफ्ना अनुभवहरू साटेर अरूलाई पनि प्रेरित गरिरहेका छन्। देशभित्रै सम्भावना खोज्ने, मिहिनेत गर्ने, र नयाँ बाटो कोर्ने हो भने, थानेश्वर भट्टराईजस्तो उदाहरण हाम्रो सामु धेरै हुनेछन्।
